Het kan haast niet missen dat luchtvaartliefhebbers die trouw de Amsterdam Aviation Collectors Fair bezoeken, zijn stand kennen waarin hij aandenkens verkoopt van vliegtuigen die eens Schiphol als thuishaven hadden. Het laat zich raden dat Timotheus Valbracht geregeld bij vliegtuigrecyclingbedrijven komt. Bovenal is hij echter Aircraft Maintenance Engineer bij Air Canada.
Timotheus was nog maar net zes maanden oud toen zijn ouders vanuit Nederland naar Canada emigreerden. Jaarlijks keerde het gezin Valbracht voor enkele tijd terug naar Nederland voor familiebezoek. ‘Zodoende kwam ik elk jaar wel een keer op Schiphol’, vertelt Timotheus. ‘De meeste keren vlogen we met de Boeing 747 Classic en de DC-10, maar ook nog enkele keren met de DC-8. Familiebezoek werd door ons op Toronto Pearson Airport verwelkomd. Zodoende bracht ik de nodige tijd door op deze beide luchthavens, tijd om naar de vliegtuigen te kijken en tijd om de kerosinelucht op te snuiven. Al met al hield dit voor mij een leuke kennismaking met de luchtvaart in.’
Kansen
‘Zoals de meeste kinderen droomde ik ervan piloot te worden’, zegt Timotheus. ‘Maar eenmaal op school ging mijn interesse toch meer uit naar mechanische en technische studierichtingen. Ik koos daar dan ook voor, alhoewel ik het idee om zelf te gaan vliegen nooit helemaal losliet. Maar toen kwam 9/11 en was de kans verkeken. Gelukkig was ik inmiddels al goed ingeburgerd in het vliegtuigonderhoud.’ Nu verdient hij bij Air Canada al ruim 25 jaar de kost als Aircraft Maintenance Engineer. ‘Het eerste vliegtuigtype waaraan ik heb gewerkt was de Airbus A320’, vervolgt hij, ‘gevolgd door de Embraer 170 en 190.’ Met een brede lach voegt hij eraan toe: ‘Ik kreeg ook de kans op Schiphol Oost het B1-onderhoud te bestuderen van KLM’s MD-11’s. KLM is een van onze Contract Customers, dat wil zeggen dat zij het onderhoud voor Air Canada op Schiphol doen en wij dat voor hen doen op Montreal en Toronto. Toen de PH-KCE de allerlaatste commerciële MD-11-vlucht uitvoerde, voerde ik de PFI uit, de Pre Flight Inspection. In de daaropvolgende jaren kreeg ik een certificatie voor de Boeing 767, de Airbus A330 en, heel recent, ook voor de Airbus A350.’
© Lieneke Koornstra
© Timotheus Valbracht
Favoriete klus
‘Het onderhoud van vliegtuigen zorgt elke dag voor nieuwe uitdagingen’, aldus Timotheus. ‘Je leert en werkt altijd als een team, maar soms moet je het ook in je eentje zien op te knappen als je onderhoud ergens op een andere luchthaven moet uitvoeren dan op Montreal of Toronto waar Air Canada haar thuisbasis heeft. Een AOG, een Aircraft On Ground, is wel mijn favoriete klus. Je reist dan naar andere bestemmingen, ontmoet nieuwe mensen en moet het probleem zien op te lossen met slechts beperkte middelen. Uiteraard krijgen we de benodigde onderdelen aangeleverd en volgen we de standaardprocedures, maar vaak moet er wel van alles georganiseerd worden. Denk daarbij aan zaken als het kunnen beschikken over een werkbank, trappen, hefapparatuur, een portacabin. Dat vraagt soms echt de nodige creativiteit.’
Archief Timotheus Valbracht
PH-KCB-collectie
‘Toen ik in de mogelijkheid had om in Crestview, Florida, de inmiddels uitgefaseerde PH-KCA en KCB te bezoeken, ontstond het idee een van de McDonnell-Douglas-logo’s te behouden’, zegt Timotheus. ‘Maar de reactie was niet meteen enthousiast toen ik dit bij het vliegtuigrecyclingbedrijf lanceerde. Normaliter verwijdert Qwest enkel onderdelen waarmee andere vliegtuigen weer in de lucht gehouden kunnen worden, daarna gaat de knipschaar in het casco. Toen ik hoorde dat de KCB zou worden vernietigd, ben ik opnieuw naar Qwest gegaan, gewapend met de beide boeken uit de Farewell-serie over de MD-11. De mensen daar waren onder de indruk van mijn passie. Ik had er immers een hele reis voor gemaakt om hen opnieuw te bezoeken en er geld in gestoken, zonder te weten of ze positief zouden reageren. We kwamen tot zaken. Het resulteerde erin dat ik, in dezelfde week dat covid zich over de wereld begon te verspreiden, nog twee keer achter elkaar naar de KCB kon afreizen. Daarna werd het moeilijk er nog heen te gaan. Twee jaar zat mijn KCB-collectie vast in Florida, voordat ik kon beginnen met het meenemen van secties.’ 
Surrealistisch
‘Tijdens covid werkte ik als Cargo Loadmaster,’ vervolgt Timotheus. ‘Daardoor beschikte ik over veel vrije tijd tussen de vluchten door. Omdat ik tot aan de laatste passagiersvluchten van de MD-11’s eraan gewerkt heb ben ik, vanwege mijn technische expertise, door het vliegtuigrecyclingbedrijf benaderd dat er twee heeft opgekocht: of ik hen kon helpen. Het hield tevens het begin in van een leuke hobby om specifieke stukken uit te kiezen, voordat de definitieve sloop plaatsvindt. Nu is behalve Mojave (California), Marana (Arizona) het grootste veld waar ik inmiddels kom. Inmiddels beschik ik over contacten in zowel Canada als in heel Amerika.’
‘Aan de ene kant voel ik mij bevoorrecht dat ik nog wat langer bij vliegtuigen kan zijn waaraan ik lang heb gewerkt. Aan de andere kant is het ook surrealistisch nog in zo’n vliegtuig te komen dat helemaal leeg is. En dan zijn er de herinneringen, ook bij de PH-KCD en KCE, waaraan ik dus eerder heb gesleuteld, in heb gevlogen, tientallen liters koffie in heb gedronken, stroopwafels in heb gegeten. Dat is zo’n groot contrast. Maar het doet me wel veel plezier om mensen die ook aan deze vliegtuigen zijn gehecht, blij te kunnen maken met souvenirs.’
Fingers crossed
Op dit moment is de focus vooral gericht op de KCE, er is veel interesse om zoveel mogelijk van deze machine te bewaren. ‘Inclusief de cockpit’, zegt Timotheus. ‘Mogelijk geldt voor de KCD hetzelfde. Die interesse komt van mensen die daartoe de mogelijkheid hebben. Er staat een MD-11 van Western Global die als donor kan dienen.’ Timotheus laat evenmin de MD-11’s zomaar geheel verloren gaan die door Martinair op Mojave zijn achtergelaten: de PH-MCP, MCR, MCW en MCY. ‘Ik heb een exemplaar van het afscheidsboek boek over de Martinair MD-11’s aan de baas daar gegeven, zodat hij ook kan zien hoeveel betekenis deze vliegtuigen voor de liefhebbers hebben en hoe belangrijk het is dat ze niet zomaar gesloopt worden. Fingers crossed dat dit gaat werken. Ik ben heel positief.’
© Timotheus Valbracht
Vorig jaar stond Timotheus op de luchtvaartbeurs met onderdelen van de MCR. Connecties met Victorville, waar de PH-MCS en MCU stof staan te happen, heeft hij niet. ‘Maar ik denk wel dat het, dankzij de contacten met Mojave, mogelijk is alle geïnteresseerde liefhebbers tevreden te stellen.’ De aandacht van Timotheus gaat ook uit naar de PH-KCC die destijds haar allerlaatste landing ooit maakte in San Bernardino, waar ze nu al heel lang met vrijwel alles er nog op en aan staat. ‘Ze staat inmiddels voor de hangar waar ze volledig wordt gestript’, weet Timotheus. ‘Het einde voor haar zal niet lang meer op zich laten wachten.’
Uitgefaseerde KLM-747’s
Op Mojave bevinden zich ook 6 van de 22 door KLM uitgefaseerde 747’s: de PH-BFD, BFK, BFL, BFN, BFS, BFY. Van de BFK zijn inmiddels 2000 plane tags gemaakt. Timotheus had er op de vorige Amsterdam Aviation Collectors Fair een aantal in de verkoop. Van de BFD zijn er al raamdelen verkocht, zij het niet door Timotheus. ‘Ik verkoop steeds meer door aan andere verkopers’, zegt hij. ‘Op de afgelopen beurs heb ik alles wat niet gekocht was door de bezoekers verkocht aan Blackbird.’ De BFD is inmiddels al verder uitgekleed. Timotheus: ‘Western Globals heeft onlangs een inlet [cowl, de voorkant van een vliegtuigmotor; LK] gekocht.’
Amsterdam Aviation Collectors Fair
Zag het er aanvankelijk naar uit dat Timotheus op 18 februari enkel nog als kijker naar de Amsterdam Aviation Collectors Fair zou komen, inmiddels heeft hij zijn plannen herzien. ‘Ik heb zoveel verzoeken gekregen en beschik ook weer over een groot aantal geweldige items om de liefhebbers mee te verrassen, dat ik de bijkomende ongemakken van het transport en alle andere logistieke aspecten toch maar weer voor lief neem’, licht hij zijn switch toe. Hij verkneutert zich nu al op de reacties van de bezoekers van zijn beursstand.
Verschillend
