Wat leuk! Terwijl ik naar een oude serie van ‘The Persuaders’ uit de jaren ‘70 keek, met in de hoofdrollen Roger Moore en Tony Curtis, zie ik hem : de wenteltrap in de Boeing 747, die leidt naar de 1e klas lounge op het upper deck en naar de cockpit. Onmiddellijk zie ik mezelf weer die trap op en neer rennen, hoor ik het roffelende staccato van mijn en mijn collega’ s hakken, want we hadden meestal haast.
Gauw even, tussen de bedrijven door, het eten voor de baas naar boven brengen, en daarna dat van de BWK en die wil eigenlijk nog een broodje erbij en wat boter… en is er misschien nog een toastje kaviaar over? Ach, shit, helemaal vergeten. En die passagier, die wil altijd net iets bestellen wat we boven niet hebben: nog een koekje bij de koffie, of wat zoutjes bij de borrel. ‘Och nee, juffrouw, ik hoef niet te eten, geef mij maar een bordje met kaas. Heeft u er misschien wat mosterd bij en ik heb liever een krant dan een tijdschrift. Is er nog een New York Times over?’ Et cetera, et cetera…Op en neer en heen en weer, en dat urenlang.
Ondanks de heimwee die ik voel weet ik best dat als ik ergens een hekel aan had, het het ingedeeld worden was als lounge-stewardess, oftewel positie 32, de take-off positie naast de pantry op het upperdeck van de 747.
Waarom dat zo erg was kan ik makkelijk uitleggen. Je werkte gewoon mee in de eerste klas, tot één of meerdere passagiers besloten naar boven te gaan om daar een zakelijk gesprek te voeren, een kaartje te leggen, te schaken, te flirten of even de ruimte te kunnen hebben. Omdat je verantwoordelijk was voor hun welbevinden en je eventueel de bediening van de maaltijd en drankjes boven moest voortzetten, rende je onophoudelijk die wenteltrap op en af. Er was boven weliswaar een pantry, maar voor de meeste aanvragen moest je toch naar beneden, naar de pantry dáár, die beheerd werd door de hofmeester met de twee banden (die veelal een koksopleiding had genoten).
Het resultaat was dat als de service beneden even tot stilstand was gekomen, jij het het allerdrukste had. Ook bij de cockpitbemanning van de 747 moest ieder half uur gecheckt worden of ze nog iets wilden drinken, en hun eten, dat geserveerd werd op van die zware eerste klasplateaus, gaf op die nauwe trap nog wel eens problemen. Geen wonder dat het meisje dat boven moest werken al gauw de bijnaam ‘wentelteefje’ kreeg, want daar leek ze nog het meeste op.
De lounge zou later vervangen worden door 54 economy-class stoelen. Pos. 32 werd nu een favoriete plaats om te mogen werken. Fijn je eigen kleine vliegtuigje beheren en de rest daar beneden, met zijn plus minus 350 passagiers, gewoon wegdenken.
Roger Moore gaat met zijn liefje de wenteltrap op naar boven. Wat komisch, moet je die mode en make-up zien! Liepen wij er toen ook zo bij? De vrijscène die volgt ziet er onschuldig uit. Ach ja, natuurlijk was het in die tijd nog niet gebruikelijk op film te laten zien hoe je lid werd van de “Mile High Club”, dat was toen nog een geheimtip voor insiders.
Wat is er ondertussen toch veel veranderd..
Verschillend
