De door de ondergaande zon gekleurde wolken werden door een harde wind voortgedreven en vanuit de boom waaronder ik stond kwam het exotische gekwetter van honderden parkieten. Hier op deze heuvel, ergens in de outback van Australië, bestond de rest van de wereld even niet meer, en ik had daar wel voor eeuwig willen blijven staan.
Helaas, toen het donker werd moest ik wel terug. Door het overvloedige eten was ik maar gaan hardlopen om dat volle gevoel kwijt te raken, dus ik rende met tegenzin terug naar de farm waar we met vijf bemanningsleden een paar dagen geleden, vanuit Sydney, naartoe waren gereisd. Onderweg zag ik de silhouetten van boer Struan en een paar van mijn collega’s op paarden een kudde koeien opdrijven. Tegen de horizon de copiloot haast zwevend over de hobbels in de weg: een vliegend figuurtje op een motor met zijn blonde haar achter zich aan stromend.
We hadden de afgelopen dagen doorgebracht met het kijken naar de manier waarop de schapen werden geschoren, de koeien opgedreven en de kalfjes, de kippen en de ezeltjes gevoerd.
Als uitstapje hadden we in een bos op een uitstekend rotsblok gezeten, met uitzicht over een prachtige vallei. Pat, de vrouw van Struan, had een lekkere picknick voor ons bereid en de bekende Lindemans-wijn in a 5 quart carton ontbrak natuurlijk ook niet. Onderweg, lopend op het bospad, waren we verrast door een overstekende’ Skippy’, dat nog maar eens benadrukte dat we in Australië waren.
Vóór het eten, dat door Pat bereid werd (zij had een Cordon Bleu-opleiding gedaan), zaten we met een glaasje wijn voor de haard te genieten. Daarna aten we schapenbout, of schapenribstuk, of schapenfilet, met nog wat meer wijn, en werd er gepraat. Vooral héél véél gepraat, soms tot in de kleine uurtjes. Tjonge, er was nogal veel trouble op de farm! Daarna sliepen we met zijn vijven op één kamer! Wel zo gezellig, want het was behoorlijk koud in de Australische winternacht.
De laatste avond van ons verblijf waren we uitgenodigd om met boer Struan mee te gaan naar een bijeenkomst van de Rotary Club in zijn dorpje, dat een aantal mijlen verderop lag. De aanwezige boeren vonden het wel interessant! Een airline-crew in hun midden, dat gebeurde maar één keer in hun leven…
Ieder van ons moest een voordracht houden over ons werk en ons leven. Het was wel gezellig hoor, maar ik moest er niet aan denken dat ik hier, in dit deel van Australië, zou moeten wonen, wat zou ik me vreselijk vervelen!
Op de terugweg reden we in onze gehuurde auto langs een wijnproeverij. Jammer dat we niet meer flessen konden meenemen dan we konden dragen. Tenslotte moesten we ook nog met de trein.
Na vier dagen ‘Down Under’ op de Australische farm te hebben doorgebracht kwamen we weer, een aantal ervaringen rijker, terug in de bewoonde wereld! We realiseerden ons voor de zoveelste keer wat een fijne baan we eigenlijk hadden, want zouden we zelf boeren zoals Struan en Pat willen zijn, ver weg van de ‘beschaving’, met als enig gezelschap de dieren?
We waren het eens: over de hele wereld vliegen was het fijnste wat er was!
Meer van Netty Buijing
Amsterdammers: leer vliegen op Teuge!
Vanaf de A10 Zuid is het maar een dik uur rijden naar de zes (!) vliegscholen op vliegveld Teuge. Voor een enkele les is dat te veel. Maar als je bijvoorbeeld met twee personen twee lesvluchten van drie kwartier boekt, of twee lessen op één dag doet, loont het wél de moeite. En er zitten nog andere voordelen aan… Meer weten? Stuur een mail naar [email protected]. Doen!
Verschillend
VWO
.jpg){kind=link}