Op de routes van en naar Tokyo hadden we Japanse stewardessen aan boord om de Japanse passagiers te woord te staan, want die spraken vaak geen andere taal dan Japans.
Op één van mijn vluchten naar Tokyo werkte ik samen met Hiroko, die me uitnodigde om met haar de échte Japanse thee te gaan drinken, niet die flauwe, gele variant die wij aan boord hadden.
Ze nam me mee naar een speciale tea room en vol verwachting keek ik toe hoe de thee aan tafel werd bereid. Toen ik het uiteindelijk in een kom (de theekoppen hadden geen oren) aangereikt kreeg, zag ik thee die eruit zag als gifgroene eendenkroos. Na enige meditatie nam ik een slok. Hiroko keek me vol verwachting aan. Wat vond ik van deze lekkernij? Bitter, héél erg bitter!
Natuurlijk liet ik dat niet merken en glimlachte ik beleefd naar mijn gastvrouw, die even beleefd terugboog! De koekjes die erbij geserveerd werden verrasten me ook! Koekjes zijn toch zoet, dacht ik. Het bleken echter zoute zeewierkoekjes te zijn, nauwelijks een compensatie voor de bittere smaak van de thee!
Dat was wel genoeg Japans voor één dag, dus gingen we daarna naar de film ‘Dr. Zhivago’, die een paar jaar eerder miljoenen bezoekers over de hele wereld had getrokken en tien Oscars en drie ‘BAFTA’s’ had gewonnen. Helaas nagesynchroniseerd in het Japans. Gelukkig kende ik het verhaal al want ik had het boek van Boris Pasternak gelezen, dus kon ik de handelingen op het witte doek aardig volgen. Dr. Zhivago, Omar Sharif, kende ik nog van de film ‘Lawrence of Arabia’ waarin hij een Arabische krijgsheer speelt. Daar was hij helemaal op zijn plaats geweest, maar als Rus was hij wat minder geloofwaardig en acteren kon hij ook al niet. Broeierig kijken bleek zijn forte te zijn!
Het verhaal is eigenlijk heel simpel. Russische revolutie, Moskou, getrouwde man, getrouwde vrouw (maar niet met elkaar), worden getroffen door een ‘coup de foudre’, maar het is onmogelijk om elkaar ergens te ontmoeten. Dan komen ze per toeval samen terecht in the middle of nowhere, ergens op de afgelegen steppen van Siberië. Liefdesscènes worden symbolisch weergegeven door de wind, die ‘s zomers de graanhalmen zachtjes heen en weer wiegde en ‘s winters de sneeuw tot metershoge bergen opwierp. En zo drieënhalf uur lang.
Na twee uur merkte ik dat de zaal leeg begon te lopen. De ene na de andere Japanner verliet het pand. Waarschijnlijk begrepen de Japanners de westerse symboliek niet, zoals wij die van de Japanners niet begrijpen. Zo moest ik, bijvoorbeeld, bij het kijken naar een voorstelling in het Kabuki-theater ieder gebaar uitgelegd krijgen, anders begreep ik niet waar het over ging!
Maar goed, eigenlijk begon het ons ook wel te vervelen en zijn toen ook maar opgestapt. Zodoende duurde het nog jaren voordat ik de laatste scène uit de film te zien zou krijgen. Die waarin hij in Moskou op straat loopt en in een voorbijrijdende tram ‘haar’ meent te ontwaren. Het grijpt hem zo aan dat hij in elkaar zakt en na een laatste broeierige blik aan een hartaanval sterft. Exit Omar Sharif.
Eenmaal terug in het hotel prees ik mezelf gelukkig dat ik niet verbannen was naar Siberië, maar het volgende weekend gewoon lekker in Bangkok aan het zwembad zou zitten, zonder sneeuwstormen en zonder Omar Sharif. Heerlijk…
Verschillend
VWO
