De maand in Fiumicino vloog voorbij, naar huis gaan kwam er niet van. De paar vrije dagen hier en daar, gebruikte ik om Rome te verkennen of om met Ronald op de fiets naar het strand te gaan. Meer dan de helft van de 777-simsessies vonden ’s nachts plaats, briefen voor de sessie begon pas om 22:00 uur en om 23:30 uur betrad je dan the meat grinder die vervolgens voor vier uur lang je onderkomen was.
Lees ook de eerdere twee artikelen in deze serie: ‘Met een Martinair-collega solliciteren op de 777‘ en ‘Niet uit de pilotenselectie geschopt bij Turkish Airlines‘
Onze instructeur Benedetto, bijnaam Speedy, was een parmantig klein Italiaantje met een mega krulsnor waaraan hij de geregeld zat te draaien. Hij sprak staccato, rap Engels, als je uitzoomde van zijn verhaal was het alsof er een Gatling Gun aan de andere kant van de tafel zat. Ratatatatatatata, rrrratatatttaaaa. Als hij op dreef was maar geen verhaal meer had, eindigde hij zijn hi-speed monoloog met een salvo van: ‘And you know, blablabla, blablabla.’ Alsof hij de snelheid uit zijn eigen gesprek moest laten lopen en afremmen terwijl de tekst al op was.
Soms, in de sim, als hij voor de zevende keer de flight freeze-knop een ram gaf en zo de sessie onderbrak, en vervolgens begon te ratelen met zijn vreemde tongval, werd je helemaal daas. Dan kreeg Ronald een ram op de schouder. ‘Ronald, Ronald, I take-ah the control. Herman, Herman, let-ah me explain. Select-ah da Fool page.’
‘Da Fool page?’
‘Yes, da Fool page.’
Hij had geen geduld, leunde voorover en met zijn worstvingertjes ramde hij op de knop van de Fuel (brandstof) systeempagina. ‘Ahh, I have-ah the control of the sim, Herman, Herman, select-ah da Kroeiiez page.’
‘Da Kroeiiez page? Aaah, you mean the cruise page?’
‘Yes, I not speak-ah French to you, do I?’
‘Issa laydies, Ronald, you go too fast-ah, Herman go too slow.’
Ronald keek me aan met grote ogen: ‘Waar lult die gast over Hurm, laydies? Ik snap er geen bal van.’
02:45 uur in de ochtend, je oren toeterden van Speedy’s staccato-geratel waarbij je probeerde zijn taalgebruik te ontcijferen. Issa Laydies bleek later It is like this te betekenen.
Speedy mocht dan een typische tongval hebben, hij was ook een goede Italiaanse bourgondische gastheer. Hij beloofde voor de nachtsessie van de volgende avond mortadella-sandwiches mee te nemen en een fles Chianti. ‘But Ronald, Herman, you tell-ah nobody I bring-ah the Chianti wine here to the briefing, I will be fired-ah!’
De volgende nacht om halfvier in de ochtend zaten we aan een vroeg ontbijt van stokbrood met mortadella en glaasjes Chianti. ‘Issa very good wine, hundred percent Sangiovese’, verkondigde Speedy smakkend en genietend. Het was net iets meer dan tien minuten met de taxi van het simulatorcenter naar het Leonardo da Vinci-hotel in Fiumicino, maar de taxichauffeur moest ons voor de hoofdingang wakker schudden.
Waar wij dachten dat deze Type Rating-training een walk in the park zou zijn, met de Latijnse slag afgewikkeld, kwamen we bedrogen uit. Speedy zag dat we iets goed oppikten en vervolgens ging de lat weer hoger. Hij deed niets cadeau. Het enige jammerlijke van deze training was dat we een hoop geld betaalden en daarvoor nachtbraaksessies kregen in een stokoude Boeing 777-200-trapdoossimulator.
Die was zo aftands dat er bijvoorbeeld niet eens een functionerende Electronic Flight Bag in zat, iets dat toch wel een erg handig stuk gereedschap is waar elke Boeing 777 bij Turkish mee was uitgerust, evenals hun simulators. Wat dat betreft was het CAE-product, evenals hun online theoriecursus voorafgaand aan deze maand, van een scharrige kwaliteit. Dat had ik niet verwacht van zo’n groot wereldomvattend concern en viel me ook knap tegen.
De vrije dagen gebruikte ik voor studie en luieren aan het zwembad, of om met Ronald de trattoria’s of albergo’s van Fiumicino te bezoeken. Het eten was absoluut fantastisch, alhoewel, als je geen viseter bent, had je het niet best.
De rivier die door Fiumicino liep, een aftakking van de Romeinse Tiber, lag vaak vol vissersschepen waar de vangst ter plekke op de kade aan de consumenten verkocht werd. Die deden op hun beurt de buit in een plastic zak die ze vervolgens aan de buitenkant van het achterraam van de auto ophingen. Heel leep, geen stank in de auto en ‘gekoelde’ vis. Zag er raar uit, maar er was over nagedacht!
Een paar dagen, dan hier en dan daar, gebruikte ik om de oude stad van Rome te bezoeken. Ik had de voorgaande jaren veel geluisterd naar een prachtige podcast over die stad en kon nauwelijks bevatten hoeveel geschiedenis de daar aanwezige ruïnes me vertelden. Na een hele dag je benen uit het lijf sjouwen was het heerlijk om in de relatieve rust van Fiumicino terug te keren.
Op een van onze vrije dagen lieten we fietsen bij het hotel bezorgen. Langs een drukke autoweg gingen we op zoek naar een strand waar ook normale strandtenten waren waar we zonder membership naar binnen konden. Die waren er dus amper. De lido’s waarvan je lid moest zijn, werden gefrequenteerd door poenerige Italianen die er met hun dandy zonnebrillen en brilcrème haar uitzagen als Michael Corleone in een cricket outfit.
De zoektocht werd uiteindelijk beloond, we belandden bij een leuk chaotisch mom&pop-tentje waar gekookt werd in een zeecontainer. Aan een picknicktafel onder een rieten zonnescherm aten we heerlijke verse vis, knapperige calamari en dronken we koud bier met uitzicht op de Tyrreense Zee. Dit was het dus, La Dolce Vita. Er even aan ruiken alvorens we weer een aantal nachten gingen spenderen in de 777-simulator terwijl je altijd betaalt voor een hotelovernachting, nooit een overdagging.
Terugfietsend naar het hotel, net buiten de streep van de autoweg, hadden we een fietspad van dertig centimeter breed. Twee lange, fietsende kaashoofden met aardig wat Birra Moretti achter de knopen, op een weg waar men nooit een fiets laat staan een kaashoofd zag, trok bekijks! Yep, letterlijk living (cycling) on the edge. Ondanks dat het land een geweldige wielrencultuur kent, heeft het nauwelijks fietspaden en de Romein in een stuk blik op wielen is God, druk gesticulerend met handen, rollend met de ogen, pratend via lichaamstaal en rijdend als een maniak. Maar we kwamen weer veilig aan in het hotel, voldaan en met al het bier er weer uitgezweet.
Lees ook de eerdere twee artikelen in deze serie: ‘Met een Martinair-collega solliciteren op de 777‘ en ‘Niet uit de pilotenselectie geschopt bij Turkish Airlines‘
Verschillend
