De zomermaanden na de Boeing 777-cursus in Fiumicino waren heerlijk relaxt. Het wachten was tot Turkish Airlines ons zou oproepen omdat onze work permits klaarlagen. Toen dat moment eenmaal was aangebroken vertrokken we naar Istanbul voor een introductiecursus in het bedrijf. Die bestond uit het standaardverhaal waarbij een vliegtuig moest worden geëvacueerd op water, dus in een zwembad. THY had haar eigen cabinesimulator boven een zwembad hangen. Dus togen wij naar de wijk Florya, aan de zuidkant van Atatürk airport, met een badlaken en een zwembroek. Daarmee deed ik iets wat ik lang niet gedaan had: met zwemkleding naar school.
Dit is een vervolg op eerdere verhalen, die op deze pagina te vinden zijn.
De pauzes brachten we door in een koffiebar met terras. Daar zag je pal langs baan 35L van Atatürk de THY-vloot de lucht in gaan. Turkse cabinecrews stonden er te roken. De tosti’s die er werden gemaakt met kaas (peynir) en worst (suçuk) waren lekker. Vaak schopten we elkaar onder de tafel als er weer een Turkse schone langs liep. Na ruim een week had ik dus geen vel meer op mijn enkels! In de pauzes dronk ik espresso. Verhoudingsgewijs wordt er weinig koffie gedronken. Turken zijn ongekende theeleuten. De sterke zwarte thee wordt met heel veel suiker in een kelkvormig glaasje geserveerd. Ik leerde het meer waarderen zonder suiker maar met een schijfje citroen. Limondo Çay, kwam ik achter gedurende de routetraining. Aan boord slurpte ik sloten Limondo Çay weg.
Turkish viel weliswaar niet onder de Europese wetgeving maar deed haar best om aan de EASA-wetgeving te conformeren. Cursussen over gevaarlijke stoffen, examens systeemkennis, Crew Resource Management-training en al het andere waar de European Aviation & Space Agency van vond dat je er wat van moest weten: allemaal vinkjes in hokjes die ik heb moeten afturven.
Met andere kandidaten die dezelfde cursus volgden brachten we de avonden door in de bar van het Courtyard Marriott in Halkali. Het was een heel divers gezelschap van Spanjaarden, Brazilianen, Italianen, Nederlanders, Oekraïners en wat al niet meer. Soms pakten we de taxi naar het dorpje Yesilköy, naast het vliegveld, waar bijna alle expats na de trainingsperiode zouden gaan wonen. De visrestaurantjes aan zee, het mellow mediterrane sfeertje, de flanerende mensen over de boulevard, verkopers van mosselen met rijst, popcornbakkers, een minischiettent waar je met een luchtbuks ballonnetjes kon schieten: het was zo compleet anders dan Nederland. Het waren allemaal overweldigend veel nieuwe indrukken waar een groot deel van ons leven zich zou gaan afspelen.
In de avonduren moest ook een hele serie online cursussen gedaan worden over onder meer satellietnavigatie, landen bij marginaal zicht en gezondheidsproblemen. Bij dat laatste kwamen zeer grafische beelden voorbij met onderschriften als: ‘Heeft u een open botbreuk ga dan naar het ziekenhuis’; ‘In Afrika moet u opletten voor malaria (dikke vette mug), alcoholconsumptie en slaapproblemen.’ Met rond de honderd dia’s kwam er geen einde aan de reeks van kwalen en ellende waar de mensheid aan ten onder kan gaan.
Na de grondschool volgde een week met vijf 777-simulatorbeurten waarin we op de Turkish-manier werden afgelakt. Een aantal van deze sessies gaf Arkan, een superaardige en koddige kerel die qua uiterlijk en goofy-gedrag een tweelingbroer van Peter Sellers (Inspector Clouseau) had kunnen zijn. Deze instructeur had een chaotische manier van werken en moest volgens de lesson plans bepaalde demonstraties geven om te verduidelijken hoe iets werkt of hoe het toestel reageert.
Om de een of andere reden die mij volkomen ontgaat, zeggen Turken altijd achter een Engels woord dat op ing eindigt een k. Zo vloog een collega op een Kingk Air en was de Kingk of Hollanda ook piloot. Zo ook Arkan.
De Boeing 777 is met 73 meter lengte een van de langste vliegtuigen ter wereld. Dat je daarmee vooral voorzichtig moet taxiën benadrukte Arkan nog maar weer eens toen we een 180-gradendraai moesten maken op een (te) nauwe taxibaan. De banen op Istanbul waren eigenlijk niet breed genoeg voor deze demonstratie maar Arkan had geen zin de simulator te herpositioneren naar een veld met bredere banen. Dat zou tijd kosten en de sessie liep al uit. Volgens de Boeing-handboeken moesten we 56 meter breedte hebben voor deze demo, maar we hadden er maar 45.
‘Ronald abi, taxi more left.’
‘I cannot go more left Arkan, then I will destroy the taxiway edge lights.’
‘This is simulator Ronald, you cannot really destroy anythingk, taxi more left.’
Met een grimas op onze gezichten keken we allebei op het camerascherm hoe het 3-assige linkeronderstel van de 777 de blauwe taxibaan-lichtjes aan moes reed. ‘Now hit right brake and give power on left engine and turn the thriller, turn the thriller now, full right’, instrueerde Arkan toen Ronald eindelijk de linker drie banden strak op de rand van de taxibaan had staan.
De instructeur bedoelde de tiller, de stuurhendel waarmee je het neuswiel van de 777 bedient. Ronald zwengelde de stuurhendel volledig naar rechts en gaf gas op de linkermotor. Omdat hij daarmee wat te bescheiden was, beval Arkan er nog wat gas bij te doen. Echter, als je het 3-assige hoofdonderstel zo strak door de bocht wilt wringen, valt het toestel bijna stil. Je moet gang hebben om aan zo’n draai te beginnen.
‘More power, more, more’, commandeerde Arkan. Het ging hem niet snel genoeg. Hij leunde voorover tussen ons in en hengstte de linkergashendel volledig in het vooronder.
Tja, dan gaat die enorme turbofan met de doorsnee van een Boeing 737-romp, echt aan het werk. Met slippende en bokkende neuswielen zwiepte het vliegtuig door de bocht, schoot van de taxibaan en terug er weer op. De simulator imiteerde deze manoeuvre zo natuurgetrouw – het ding stond te zwiepen en te schudden – dat Arkan half zijn stoel uitvloog en zich nog maar ternauwernood overeind kon houden door Ronalds stoel vast te grijpen, anders was hij dwars door de simulator heen gekwakt. ‘Hah, now you see, this is demonstration, you need lot of power for turningk.’
De debriefing in het kantoortje ging niet over de demo op het laatst, maar werd verdaan met bergen papierwerk invullen. Arkan reorganiseerde A4’tjes, rommelde met stempeltjes, vulde iets verkeerd in, kwastte er kwistig op los met correctievloeistof en zat er in het Turks bij te murmelen.
‘s Avonds staken we de drukke snelweg over naast het Marriott en gingen we eten bij een Kocebasi-restaurant. De schoteltjes met heerlijke verse meze bleven komen, de inhoud werd weggespoeld met Bomonti Filtresiz en de vliegerdiaspora zat in een gemoedelijke sfeer de wederwaardigheden van de dag door te nemen. Daarna rolde Herman abi uitgeteld in bed en sliep als een roos totdat het weer tijd was voor een echt Turks khavalte, een echt Turks ontbijt.
Lees ook: ‘Met een Martinair-collega solliciteren op de 777 | Column’ – Up in the Sky
Unieke kans: win een proefles elektrisch vliegen!
Kom op 5 april langs bij E-Flight Academy op Teuge Airport en maak kans op een proefles elektrisch vliegen.
Verschillend
