Als ik Afrika op mijn indeling van KLM zag staan, stond ik niet onmiddellijk te juichen, vooral niet als het er winter was. Maar het moest nou eenmaal. Toch is van alle reizen die ik me herinner, deze heel bijzonder door de combinatie van het terug in de tijd reizen van de Middeleeuwen naar de Victoriaanse tijd.
De eerste stop van veertien uur was in Lagos, waar het heet en vochtig was. De volgende ochtend moesten we in uniform aantreden om als passagier naar Kano te vliegen met Nigeria Airways. Omdat het vliegtuig nauwelijks bezet was, zette de purser ons in de lege eerste klas en serveerde een glaasje champagne. Terwijl we over een eindeloze woestijn vlogen moest ik denken aan de hongersnood in Biafra van een aantal jaren daarvoor, veroorzaakt door stammenoorlogen in dat gebied.
Kano was een primitieve stad en het was niet moeilijk je voor te stellen hoe Europa er in de Middeleeuwen moet hebben uitgezien. Als sightseeing-tour werd ons een trip met een busje aangeboden. We reden naar de Kurmi-markt, het krioelde er van de mensen. Op al de uitgestalde etenswaren zaten grote zwermen vliegen en uit het open riool steeg een onbeschrijfelijke stank omhoog. Voor ons West-Europeanen een kijkje in de hel.
‘s Nachts na calling-time zaten we in de eetzaal, maar ik durfde niets te bestellen. Gelukkig had ik nog een gekookt ei en een broodje kaas uit mijn KLM-crewbox meegenomen. Dat spoelde ik op mijn kamer weg met een flesje mineraalwater.
Aangekomen in Johannesburg werden we niet naar de stad gebracht, maar naar een hotel in the middle of nowhere, Kiyalami Ranch geheten, naast het Formule 1-racecircuit. Daar zouden we een dag of vier moeten doorbrengen, op vijftig kilometer van Johannesburg en dertig kilometer van Pretoria vandaan.
Het was er dus winter en de temperaturen zijn daar dan aan de lage kant. Wat je dan de hele dag moet doen? We zaten allemaal verspreid over het terrein in bungalowtjes. Iedere ochtend tenniste ik een uur met een paar crewleden en daarna ontbeten we. Ik had een hoop boeken meegenomen en verbleef, tenminste als de zon scheen, daarmee meestal de hele dag op mijn terrasje. En anders las ik in bed, als het gierende geluid van de racende bolides die iedere dag hun trainingsrondjes draaiden dat tenminste toeliet.
Ik had het op mijn kamer gezellig gemaakt met een paar veldboeketjes met onder andere geplukte rozen uit de perkjes, vele malen leuker om naar te kijken dan naar het behang. ‘s Avonds hadden we geen andere keuze dan in het hotel eten. Iedere avond kiezen uit hetzelfde beperkte menu van de dag was al een hele opgave, maar wat nóg erger was, was dat er een Variété-groepje optrad dat een soort revue opvoerde met liedjes en sketches!
Iedere avond, dagenlang dezelfde….Dus na een paar dagen kenden we de hele show uit ons hoofd, zongen de liedjes mee en imiteerden perfect de klungelige danspasjes, tot groot ongenoegen van de Zuid-Afrikaanse Boers, die op ons een erg stijve indruk maakten. Ik stelde me zo voor dat je ze kon vergelijken met de Staphorster elite uit de negentiende eeuw. Om 22.00 uur was de pret afgelopen, de tralies voor de bar werden neergelaten en als we het God Save the Queen hoorden, moesten we ophoepelen.
We hebben nog met de KLM-bemanning een dagje Pretoria gedaan, maar behalve wat standbeelden van Paul Kruger en Louis Botha en nog enkele parlementsgebouwen, is me niets bijgebleven van die dag. De mooiste herinnering van mijn eenmalige verblijf op dat stukje Zuid-Afrikaanse platteland is de fantastisch heldere sterrenhemel, die je kon bewonderen als je wegliep uit de verlichting van het hotel.
Op de terugweg hoefden we er in Kano niet af, maar vlogen door naar Rome voor een nachtstop. Na een paar maanden wisselde KLM dit crew-verblijf weer in voor eentje in de stad. Waarschijnlijk tot opluchting van de hotelcrew en hun vaste gasten.
Baie dankie en tot siens!
Meer van Netty Buijing
Unieke kans: win een proefles elektrisch vliegen!
Kom op 5 april langs bij E-Flight Academy op Teuge Airport en maak kans op een proefles elektrisch vliegen.
Verschillend
VWO
